لاله سرخ بهرتو گلچین رسید این چنینی باز جانا تند وتیز
لاله سرخ گلعذارت می خرد بهر تو ای جان جانان درها او می دهد
لاله سرخ شرح حال عاشقی آغازکن قصه دلدادگیت فاش کن
لاله سرخ قشنگ رنگ رنگ دائما هستی تو با نفست به جنگ
گو به معشوق که از آن دم که بودی غنچه ای بودی از هجران او در سوز وساز
لاله سرخ ای معطر گشته در بازار عشق لاله سرخ ای گل نیکو سرشت
لاله سرخ ، ای گل پرپر ، شهید گو به معشوقت نگرداند مارا زلطفش بی نصیب
گرمای آفتاب زیبایی چهره اش را دو چندان کرده بود ، دل افکار بود و پریشان ،بسان گلی که وقت چیدنش رسیده باشد . وقت رحیل نزدیک گشته بود با خود گفت : عباس تو باشی و امام زمانت این چنین تنها مانده باشد ، بی یاور یار در میان دشمنان . با قدمهای استوار نزد برادر شتافت ” امامم حسین ، دنیای دون در نظرم تیره و تار گشته است ، بهتر از جانم اذن میدانم فرما “ اشک از گونه های چو خورشید فروزان امام جاری گشت رخصت فرمودن تا در طلب آب عازم گردد عباس وارد میدان گشت . به نصیحت لشکریان پرداخت ، افسوس بیمار دلان حریم کبریایی شان را چه ارزان فروخته بودند! نزد امام رفت ، آن چه دیده بود شرح داد . بی تابی اصغر ، العش سکینه قرارش را ربوده بود وقت ماندن نبود باید می رفت مشک را برداشت به سمت فرات رفت لشکریان دشمن او را محاصره کرده بودند . ای ابرهای سیه چرده شما را با خورشید چه کار ؟ آنها را متفرق ساخت . وارد فرات گشت . بیکران رحمت حق تا زانوان اسب را فرا گرفته بود
زلال بود و گوارا مشتی آب برداشت ، به لبان خشکیده خویش نزدیک ساخت . ندایی دردرون خود احساس کرد “عباس ، کانون مهر و وفا ، رسم ادب چنین باشد ، تو سیراب گردی و محبوبت و تمامی کودکان اهل حرم تشنه کام ؟مگر نه اینکه آب مهریه مادر حسین علیه السلام است ؟مگر وصیت پدر این نبود لحظه ای از محبوبت حسین جدا نگردی ؟ مشک را پر آب کرد راهی خیمه گاه گشت لشکریان دشمن از هر سو به دنبال او بود . اما دور باد ساعتی که دستشان به این مشک برسد ! راهی نخلستان شد شاید آسوده تر آب را به خیام برساند تیری پرتاب شد دست راستش را نشانه گرفت . کوردلان چه اندیشیده بودند ؟ شیرمرد بیشه تقوا مشک را بر دوش چپ انداخت ، تیری دیگر آمد دست چپش را قطع ساخت . مهربان علمدار مشک را به دندان گرفت. بی نصیب زرحمت بیکران خدا ، طوفان زده آماج خسران و بلا مشکش را نشانه گرفت آب از مشک روان شد و گونه های عباس پر شد از مرواریدهای بی نشان . نانجیب زاده ای تیر آهنین به فرقش زد سرتا سر میدان نبرد را نور فراگرفته بود هنگامه شیرینی بود گویی تازه متولد گشته بود صدایی شنید “فرزندم عباس ، فرزندم عباس …”
- “مادرم مدینه است شما که هستید بانو” ؟ -"مادر حسین فرزندم “. باورش نمی شد این فاطمه زهرابود که اورا فرزند خود خطاب می کرد دیگر وقت آن رسیده بودکه به آرزوی چندین ساله اش جامه عمل بپوشاند آری او امامش را ، محبوبش را برادر خطاب کرد . برادر سراسیمه خود را نزد عباس رساند - مهربان برادرم ، سقای لشکرم ، وفاداری را کامل کردی ، ایثار را به اتمام رساندی ، مرواریدهای اشک از بهر چیست که ازگونه هایت روان است ؟ سالار و رهبرم ، امام زمانم ، گریه از بهر خودم نیست ، گریه ام بهر شماست که بعد از من دگر یار ندارید معین و غمخوار ندارید امام بوسه ای بر آن دستان پاک زد که در راه حق ، درراه ایمان و عقیده جدا گشته بودند . بعدبرادر بود که قامت حسین خم گشت اسارت و غریبی نصیب زینب گشت
یتیمی گفت روزی بهر بابا
نرفتی آخر هرگز از دل ما
به مادر گفته بودم گر بیایی
پر از گل می شود این خانه ما
از آن روزی که عکست را کشیدم
ز روی ماه تو خجالت ها کشیدم
تو را از قاب عکست می شناسم
تو را با آن نگاهت می ستایم
تو آخر رفتی از بهر شهادت
فراموشت نشد عهد و رفاقت
به مادر گفته بودم مادر من
به وقت غصه و غم یاورمن
پدر آخر شبی من را صدا کرد
بدیدم با نگاهش زیر لب من را دعا کرد
به دست یک سبد او نور می داد
خدایا کی شود این باور من
به او گفتم که خوب من پدر جان
شبی را پیش من بابا سحر کن
بگو از غصه ات ازعشق و مستی
بگو از آن خدای خوب هستی
پدر گفتش مرا آخر پسر جان
چه گویم بهر تو از لطف یزدان
در آن دم که می رفت جان از بر من
جمالش را بدیدم یاور من
بگفت بر من خدایم ، مهربانم
خریدار توام غمگین ناشی
جدا کردم تو را از باغ عشاق
بهایت را بدادم نقد و بسیار
ز بهرت میزبان و تکیه گاهم
چه سودی گشت جانا عایدم باز
چو مرغی کز قفس آزاد گشته
به دیدار محبم شاد گشتم
چو شرح عشق بابا می شنیدش
فراموشش بشد که بعد بابا ملامت ها کشیدست
قابض جان تا که جان ماه سیمایی گرفت
گفت بر او چند بودی بر زمین نیکو سرشت
گفت بودم روزگاری چند طولانی نبود
یک مناجاتی ببردم سوی حق آخر اما آنکه روحانی نبود
ده به من تو فرصتی اندک ، دمی
تا که سیراب گردم از جام عشق او نمی
او به من نزدیک ، من از او جدا
من بگشتم دم به دم جانا به دنبال خدا
می شکستم حرمتش را آن دمی
که شکستم من دل هر آدمی
خانه از او بود و من بفروختم
در دل خود عشق دیگر ریختم
آن چنان مسحور دنیا شد دلم
که فراموشم بشد من از گِلَم
آمد اما بهر آن ماه سیما خطاب
فرصتت پایان شد و وقت جواب
آن دمی که اشکی از چشمی روان
کردی آخر تو با نیش زبان
بود آیا امروزت را آگهی
یا بگفتی که فردا می رهی
جانشین حق شدی اندر زمین
بهرهات اما شد از دنیاهمین
کار نیکوی تو که اندک بود
کوله بار تو چرا گشته وزین
برزختت آغاز گشت و چاره نیست
رستن از درگاه عدلش ساده نیست
دفتر تو بسته شد جانا ببین
کن دعا تا عنایت باشدت از آن رحیم
ای گوشواره بر گوش هر دم به بندگی کوش
از آن شراب عشقش نوشا دمادم بنوش
ای ساحل خشکیده دریا به تو روی آورده
ای شام سیه چرده آن مه بهر تو نور آورده
دستی کشیده شد به رویت ، معشوق شده به جستجویت
هم صحبت ماهی و نکویی ، در روی زمین بهر چه جویی
افسوس به حال تیره بختان ، معشوش فروش و خود پرستان
بیدار دلان خوش مروت
نشکسته اند دلی به غیرت
آن دل که جایگاه یار است
غافل که شوی بهره اش به نار است
آخرین نظرات