سرمشق بهاری

چه والا امامی است که از بهر حق

شود کشته در محراب و فرقش دو تا

وصی رسول و امام و ولی

بود نور حق در وجود پاکش منجلی

به تقوی و پاکی بود شهره در عالمی

نبوده جداگشته از حق دمی

امید است که ای بی خبر آدمی

که از بحر علمش بجویی نمی

همه چشم ها پر شرر بعد او

همه کودکان بی پدر بعد از او

ز حق گویی اش دشمنان شرمسار

به درماندگان او بود چاره ساز

وصی اش حسن بادش آن نور عین

بود بعد او شاه جان ها حسین